Slaapcel 26a

Cell keek Denzell droogjes aan. "Eh? Euhm, nee, tuurlijk niet?" Ze was een beetje verbaast om de vraag van Denzell. "Hoezo..?" Ze legde haar handen op haar borstkas. "Oh." Mompelde ze. "Ik ben een Celesta." Zei ze vrolijk, Celesta, dat was haar naam. Ze keek Denzell niet begrijpend aan. "Hoezo?" Ze had werkelijk geen idee waarom Denzell nou zojuist geschokt was, en waarom hij haar zo aanstaarde. Ze was toch niet veel verschillend van Denzell, of wel?

'Je bent een Celesta?" herhaalde Denzell alsof hij ontdekt had dat hij één teen meer had aan zijn rechtervoet. "Celesta?"
Hij staarde Cell met open mond aan. Hij, nee, zij, was dus géén jongen. Cell was een meisje. Een meisje! Het eerste wat hem door zijn hoofd schoot, wat dat hij het bed had gedeeld met een meisje. Ergens ging er een belletje rinkelen. 'Oy,' zei het 'je sliep met een meisje. Da's goed, toch?'.
Dat zou het zijn als Denzell niet de kamer moest delen met een jongen. Cell was geen jongen. Dat was duidelijk.
"Zeg, had je dat niet moeten zeggen tegen mij dan?" sprak Denzell het meisje voor hem aan.

Cell keek Denzell aan met een blik vol onbegrip. Waarom? Waarom had ze dat moeten vertellen? Ze zuchtte. "Je bent dus net zoals elk ander." Mompelde ze terwijl ze uit het raam staarde. "beoordelen op wat van buiten zit. Is dat zo?" sprak ze wijs uit, zonder nog antwoord te geven op zijn vraag. maakte het iedereen echt zo uit hoe je er uit zag? Of je donker, of licht was? Of omdat je een andere smaak had. "even vulde een atilte de kamer sie werd onderbroken door een opnieuw diepe zucht van Celesta. Tsja. Zo was het leven blijkbaar.

Denzell keek zijn celmaatje emotieloos aan. "Ga jij mij nou dingen verwijten?" Zijn vraag klonk zowel dringend als verdedigend. "Denk je echt dat ik dingen bepaal op uiterlijk? Dat is laag, als je dat ineens van me denkt."
Hij probeerde in Cell's blikveld te komen en wierp haar een waarschuwende blik toe. "Het is niet dat ik iets anders had kunnen denken, in deze situatie. Leef je eens bij mij in. Dit is een jongensafdeling, in een jongenscel. Meisjes horen hier niet te komen. Ze mogen hier niet eens komen." Den zweeg even voordat hij weer verder ging, "ik had dus helemaal geen andere optie dan te denken dat je een jongen was. Want een meisje had je officieel gezien niet kunnen zijn."
Hij trok zijn aandacht van haar af en liep na de andere kant van de ruimte. Deze keer zweeg Den langer. Met de rug naar Cell toe sprak hij verder. "Nu weet ik beter. Maar schiet niet in een verdedigingsmodus als ik iets fout heb."
Hij had de sfeer behoorlijk hard laten dalen, bedacht Denzell zichzelf ineens. Hij zuchtte, draaide zich om en keek het meisje met een schuine, geforceerde glimlach aan, "okée...?"

((AWH YEAH 8D ik heb banner =w=))

Cell luisterde aandachtig naar Denzell zijn woorden, al leek het er op dat er niets van meekreeg. Ze draaide zich om zodra Denzell zijn rug toe had gekeerd naar haar. Ze had niet verwacht dat hij het zo zou brengen. Dit.. Was dit een jongensafdeling? Dat betekende dus dat zij fout zat. Ze wist dat ze haar excuses moest aanbieden, maar het gedeelte weten en doen, lag ver van elkaar weg. Ze begreep nu dat hij boos was. "Denzell? Mag ik wat vragen?" zei Cell met een aarzeling, ze deed een stap vooruit en stond wat ongemakkelijk in zijn gezichtsveld. "Kan.. Kunnen we elkaar opnieuw voorstellen? Zegmaar, als een soortvan nieuw begin? We zijn verkeerd gestart." Zei ze en keek langzaam omhoog.

Denzell draaide zich nu volledig om, na het horen van Cell's woorden. Ergens vond hij het lief, zoals ze het nu aanpakte. In haar handelingen kon hij zien dat ze het niet zo bedoeld had. Den had zich om niets lopen druk te maken. Zoals wel vaker, bedacht hij zich.
Door zichzelf een keer kort tegen zijn wang te slaan bracht hij hemzelf op aarde. Goed, er stond nu wel een meisje voor zijn neus. Kon hij beter maar wat manieren opbrengen. "Juist ja," zei hij, "natuurlijk." Ietwat nerveus door de verlegen manier hoe Cell naar hem opkeek, stak Denzell zijn hand in een reflex uit. Een brede glimlach sierde zijn gezicht. "Denzell is de naam. Aangenaam kennis te maken."

Cell knikte kort, het lek bijna op een buiging. "Celesta. of.. Cell. Gewoon Cell." Zei ze, een dunne glimlach vormde op haar lippen, en ze sloot haar hand om die van Denzell. Goed, dit zou een nieuw begin worden, iets wat ze niet weer moest verknallen. "Maar eh, Den? Wil je me niet meisjesachtig behandelen?" Vroeg ze zacht, en ze liet Denzell zijn hand los. Ze bekeek Denzell zijn figuur even terwijl ze wachtte op een antwoord. Hij was langer, dunner, maar breder. En zijn gezicht was hoekiger, Dan dat van Cell. Heel veel verschillen die haar nú pas opvielen.

Denzell knipperde met zijn ogen bij Cell's laatste woorden. "Oh, ja, tuurlijk. Als je dat wilt," zei hij ietwat loom, "goed hoor." Hij glimlachtte uiteindelijk na deze woorden. Hij zag heel vluchtig hoe Cell hem opnam, maar schonk er geen aandacht aan.
"Goed dan," zei hij uiteindelijk, "we zullen straks waarschijnlijk wel opgehaald worden. Om te ontbijten. Ach, je weet." Denzell eindigde zijn zin door te wapperen met zijn rechterhand, alsof hij zijn woorden al meteen wilde wegwuiven.

[Wha, dit is one heck of een korte post zeg D:]