Slaapcel 17b

Cillín stond in het midden van de ruimte.
Ze was nog niet lang op dit eiland. Nog niet lang in deze gevangenis. En ze mistte nu al de buitenwereld. Maar wie zou dat niet zijn? Cill wist dat dit voor iedereen een hel zou moeten zijn.
Ze zuchtte diep en lamlendig en keek om haar heen. Ze zou deze slaapcel met iemand anders moeten delen, en de naam was haar gezegd, maar het was Cill niet goed blijven hangen. Boeiend. Ze zag het zo wel. Cill was zover gekomen dat ze in iedergeval onthouden had dat het een meisje was. Wat natuurlijk niet echt verassend was.
Cill liep naar het stapelbed die tegen de betonnen wand stond. Ze ging mooi het onderste bed nemen. Het hoogste bed zat namelijk gevaarlijk dichtbij het plafond, na haar smaak, en Cill zag haarzelf er goed voor aan haar hoofd in de vroege ochtend te stoten. Daar had ze geen trek in.
Ze ging zitten en staarde naar de vloer. Wie er straks ook binnenkwam als haar kamergenootje, het maakte Cill niet uit. Ze mocht geen vrienden maken. Zoveel mogelijk afstand bewaren. Dan was ze ook geen verantwoording schuldig.

De deur van de cel opende zich en Cillín keek toe hoe een meisje naar binnen werd geduwd, die vervolgens een onbegrijpelijk woord naar hun toemompelde, en waarna de deur zich weer sloot. Het meisje krabbelde weer omhoog en leek even in haar eigen wereld te zijn terwijl ze naar een raampje zocht.
Cill merkte nu pas op dat deze er niet was. Niet dat het haar raakte. Ze bestudeerde vanaf haar bed zo onopvallend mogelijk het meisje die net de cel binnengekomen was. Het moest Cill's kamergenootje wel zijn, een andere optie was er niet. Op een of andere manier vond Cill, aan de manier van doen van het meisje en diens uiterlijk, niet echt dat zij hier hoorde te zijn. Het meisje zag er wat onschuldig uit en sprak ook wat gemakkelijker. Ze leek alles te zijn wat Cillín niet was.
Het meisje merkte Cill op en keek haar even aan. Grote ogen staarde naar haar. Cillín deed niets. "Hallo, mijn naam is Nikura," klonk er vertwijfeld, en het meisje stak haar hand naar haar uit.
Cillín staarde even. Ze had haarzelf beloofd niet teveel contact te maken met mensen, maar ze kon dit meisje nu niet meteen al laten staan.
"Cillín," stelde ze haarzelf vervolgens voor. Een hand gaf ze niet terug. Ze staarde het meisje verwachtingsvol aan.

OOC: Ha. Volgens mij speel jij veel mannelijke personages, niet, Frietje? *doelt op 'zijn hand' in laatste zin* ;p

"Aanganaam kennis te maken," klonk er beleefd terug. Cillín knikte kort. Het meisje verdween naar het bovenste bed en praatte weer in het niets. Cill tuitte haar lippen wat nieuwsgierig en liet haarzelf op haar zij vallen op haar bed. Het kraakte inderdaad.
Cillín staarde naar boven, tegen de onderkant van het bed van Nikura aan. Ze hoorde haar weer praten. Cill wist niet meteen wat te antwoorden. Natuurlijk was er geen kans dat ze vrienden konden worden. Daar was Cill hier niet voor. Ze was in de cel beland omdat ze voor een vriend opkwam. Ze wilde ook weer uit die cel, dus ze kon haarzelf niet veroorloven weer vriendschappen te vormen. Wat als hetzelfde weer gebeurde?
"Misschien wel," was Cillíns antwoord echter. Ze kon haarzelf wel voor haar hoofd slaan. Het was dat Nikura zo zacht en aardig leek, alsof ze haar gevangenschap niet door zou kunnen komen zonder vrienden. Waarschijnlijk zag Cillín dit verkeerd, maar toch zou ze een schuldgevoel krijgen als ze 'Nee' tegen haar had gezegd.

OOC: weet je, voor mijn wachtwoordverlies had ik nog de leeftijd 1811 D: absurd niet? I like.

"Misschien wel." was Cillíns antwoord, dit antwoord maakte Nikura blij "Oké, dan weet ik tenminste dat een vriendschap met jouw opbouwen het proberen waard is." sprak ze eerlijk, het klonk ergens vrolijk. "Je ziet er niet japans uit, wil je vertellen waar je vandaan komt?" ze zou het meisje bij alles wat ze vroeg de kans geven om nee te kunnen zeggen. "De enige talen die ik kan spreken zijn Japans en gebrekkig nederlands, dus als ik een woord niet begrijp, zou ik het dan aan jouw mogen vragen?" het was niet haar bedoeling irritant te wordne met haar vragen, ze had gewoon het idee dat dingen vragen het enige middel was om haar kamergenoot te laten spreken. Daarbij waren het ook écht vragen waar ze graag antwoord op wou hebben.

* Inspiratie loos en haast *

Cillín ging wat beter op bed liggen. Een schuldgevoel, die ze juist had willen vermijden, stak dwars door haar heen toen Nikura vrolijk antwoordde. "Oké, dan weet ik tenminste dat een vriendschap met jouw opbouwen het proberen waard is."
De eerlijkheid in diens stem was bijna te proeven. Cill had voor haar een illusie geschapen, en ze wist dat ze nu zelf niet zo eerlijk was als Nikura. Onhoorbaar zuchtte ze, stak ze haar hand omhoog en bekeek haar nagels. "Ik kom gewoon uit Nederland," sprak ze als antwoord op de vraag die Nikura stelde, "maar mijn vader is Italiaans." Meer vertelde ze er niet over, maar Nikura ging al gauw verder. "Natuurlijk mag je dat." Daarin zag Cillín niet echt problemen.
Nikura gebruikte veel woorden. Had ze aangevoeld dat Cill niet echt een prater was? Misschien probeerde Nikura haar gewoon op haar gemak te stellen. Toch lief van haar. Cill besloot gewoon antwoord te geven op haar vragen, zo goed als dat ging, maar zou haar niet te dichtbij laten komen. Dat kon Cill tenslotte niet.
Voor Nikaru wilde ze het gesprek wel op gang houden. Daarbij was een ijzige stilte ook niet Cill's sterkste kant. "Je komt uit Japan, dus?" vroeg Cill zo geïnteresseerd mogelijk, "hoe ben je hier verzeild geraakt? Gewoon, in dit land, bedoel ik." Ze wilde Nikura niet de indruk geven dat ze vroeg naar hoe ze in de cel beland was. Stel je voor dat ze wilde weten waarom Cillín hier vastzat. Dan kon ze de zogenoemde 'vriendschap' compleet op hun buik schrijven.

Nikura kapte abrupte haar zinnen wat af. Cillín liet haar hand weer zakken en keek omhoog naar waar Nikura lag. Blijkbaar wilde het meisje boven haar ook niet vertellen waarom ze hier vastzat. Mooi, want dan had Cill daar ook geen aanleiding toe.
Ergens voelde dit gesprek onecht voor haar. Ze lagen hier, en spraken normaal. Als je mee zou luisteren zou het een onschuldig gesprek voor je zijn. Een gesprek die niet thuishoorde in een jeugdgevang. Nikura en Cill hadden zo meer kamergenootjes kunnen zijn van een nationale school of zo.
Toch hielden ze het gesprek zo. "Je zingt?" vroeg Cill toen Nikura weer opsprak. "Natuurlijk mag dat, graag zelfs." Cillín hield wel van muziek en zang. En aangezien ze hier niets van elekronica als radio's en tv's hadden, zou ze het langs zonder moeten doen, dus een zingend celgenootje was iets waar Cill geen nee tegen ging zeggen.

Cill schoot ook overeind in haar bed, toen ze hoorde dat Nikura haar hoofd stootte. Ergens moest ze lichtjes grinniken om deze klunzige stunt van het meisje. "Je hebt jezelf toch niet erg pijn gedaan, Nikura?" ze sprak de naam van het meisje voor het eerst uit, en merkte hoe magisch het eigenlijk het wel niet klonk. Cill zweeg abrupt.
Stilletjes luisterde ze naar de zingende stem die volgde. Cill's mond viel halfopen terwijl ze omhoog keek, haar hoofd liggend op haar kussen, de zachte heldere klanken die de cel vulde. Cillín was vanaf nu heilig overtuigd dat het meisje die daar lag niet hier hoorde. Het klopte niet. Het pastte niet. Ze zong zo mooi, ze zag er zo onschuldig uit, ze deed zo aardig. Nikura leek meer op een engel die verdwaald was geraakt in de hel terwijl ze naar de hemel vloog.
"Ik ben nog niet zo goed, dus...," sprak Nikura nadat ze het liedje afgerond had. Cill zweeg nog even, maar verbrak toen de betovering. Ze sprong op van haar bed. "Niet waar!" sprak ze luid en overtuigend, terwijl ze het meisje die bovenop het stapelbed lag probeerde aan te kijken. "Je zingt heel mooi! Echt!" Mee toen ze dit zei klom er een rode kleur via haar hals naar haar gezicht, en besefte ze wat ze net gezegd had. Ze schoot van verlegenheid terug naar haar bed.

Cillín verstopte haar rode hoofd in haar kussen. Stomstomstomstomstom, ze was zo stom. Ze mocht geen band met Nikura krijgen, dat mocht ze niet. Wat ze nu zei hielp niet.
Cill luisterde naar Nikura's woorden, en draaide haar hoofd opzij uit het kussen. Toen ze Niku zag hangen met haar hoofd voorbij de rand, ging Cill overeind zitten.
"Met mij?" vroeg Cill ietwat stilletjes, "je vraagt mij?" Eigenlijk verbaasde dit Cillín. Waarom haar? Waarom zou Nikura haar kiezen om mee te gaan naar zoiets belangrijks?
"Ja," sprak Cill uiteindelijk vastberaden. "Natuurlijk. Want daar moet je gewoon heen."
Cill vermoordde vanbinnen haarzelf omdat ze zei dat ze meeging. Maar ze gaf het al gauw op. Ze besefte dat ze helemaal niet tegen Nikura in kon gaan, niet na het horen van haar woorden die ze sprak, niet na het zien van haar ogen. Paarsgekleurde kijkers ter grootte van Bambi-ogen die haar vragend aanstaarde. Cill wist niet wat ze voelde, maar ze wist dat ze Niku niet kon weigeren.
Ze glimlachte zwak en legde vervolgens een hand tegen de zijkant van Nikura's hoofd. "Of kom naast me zitten, of trek je hoofd terug. Straks krijg je nog pijn."

Cillín kleurde toen ze de armen van Nikura om haar heen voelde, en glimlachtte verlegen. "G-graag gedaan," zei ze zachtjes terug. Ze legde een arm om het meisje heen, maar het was maar van korte duur, want Niku liet haar al gauw los. Ergens liet dit een wee gevoel bij Cill achter, maar ze wist dit al gauw te onderdrukken.
Ze staarde Nikura aan die ietwat zweverig praatte. "Ja, donker zal het wel kunnen zijn," gaf Cillín toe, maar toe ze Niku's laatste woorden hoorde, kleurde ze lichtjes. Cill was onzeker en verlegen. Dit was niets voor haar. Waarom maakte dit meisje dat in haar los?
Cillín knikte uiteindelijk lichtjes. "Tuurlijk ben ik erbij. Wees maar niet bang," mompelde ze ietwat zacht. Ze haalde een pluk haar uit haar gezicht. "Beloof je wel om voor me te zingen dan, voordat we slapen gaan?"

Cillín keek Nikura bij deze woorden recht in haar ogen. Wat zei ze nou? Hoorde ze het goed? Cill's blikveld leek niet goed tot haar door te dringen, en hoewel ze wel keek, zag ze niets. Haar zicht werd vertroebeld door haar eigen gedachten.
Na een korte zwijgzaamheid trok Cill haar knieën op, zette haar voeten met schoenen aan gewoon op bed, en keek van Niku weg. "Dat... geeft niet, absoluut niet," probeerde Cill te onderstrepen. Tenslotte maakte het haar echt niet uit. Waarom was ze nu zo blij? Cill kende haar eigen gevoelens op het moment nog niet. "Ik heb er geen moeite mee."
Cill staarde naar de vloer voor hen en beet op haar onderlip. Dit ging allemaal veel te snel. Wat was dit? Wat was dit nou? "Ik... wel, ik val ook wel op vrouwen, eigenlijk."

Toen ze de hand van Nikura op haar wang voelde, keek Cillín het meisje indringend aan. Ze kleurde. Ze werd verlegen. Ze wist niet wat te doen. Het was alsof een klein, elektrisch schokje haar uit haar gedachten wilde wakker schudden, maar Cill voelde zich er uiteindelijk niet ongemakkelijk door. Hoewel verlegenheid haar in haar greep had, voelde ze een licht gevoel van opluchting en kalmte maakte zich van Cill meester, en ze kon niets anders dan licht glimlachen.
Ze keek Nikura vrolijk aan. Ze verstopte de gedachten die haar tegenspraken ver weg in haar hoofd. Ze wilde helemaal niet horen dat ze geen vriendschap zou mogen opbouwen met Nikura. Of dat ze van haarzelf überhaupt niet eens mocht praten met haar. Daar wilde ze niets meer van horen. Cill was allang blij dat Nikura haar accepteerde zoals ze was, en een gezonde blos kleurde haar wangen vrolijk. Nog steeds verlegen keek ze het meisje aan, niet wetend wat meer te doen, maar dit mocht van haar gerust langer blijven duren.

Cillín keek haar glimlachend aan, ze bloosde, betekende dat dat ze iets voor haar voelde..? Nikura liet haar hand weer gewoon van haar wang af gleiden "Sorry." verontschuldigde ze zich zachtjes, hierna boog ze zich lichtjes richting Cillín en drukte een korte kus op haar wang "Ik vind je erg aardig." sprak ze met een brede glimlach, het was moeilijkt e plaatsen op welke manier ze dit bedoelde en ze stond uiteindelijk ook even voorzichtig op "Het is hier zo kaal." ging ze opeens wat wazig verder over de ruimte "Zou je denken dat ze hier posters op mogen hangen?" het antwoord drong al bijna direct tot haar door "Vast niet, hé?" ze zuchtte even lichtjes en gign even tegen de koele muur aan zitten.

Cillín voelde een lichte steek toen Nikura haar weer losliet. "Ah...," klonk ze lichtjes, maar Nikura boog zich al dichter naar Cill toe.
Cill knipperde met haar ogen. He? Toen ze ook nog eens Niku's zachte lippen warm tegen haar wang voelde, bekroop een magisch gevoel haar. Gebeurde dit echt? Cillín betwijfelde het.
"Ik... ik jou ook," voegde Cill bij de woorden van Nikura, "ik vind jou ook aardig."
Ze volgde met haar ogen hoe Nikura opstond. Cill liet haar uitpraten voordat ze zelf weer opsprak. "Wel, ik denk het inderdaad ook niet," antwoordde ze het meisje wat zacht, nog wat in trance, "maar je zit wel eens in films dat die grote dikke mannen poster van naakte vrouwen hebben rondhangen. Ik kan me niet voorstellen dat wij dan geen posters mogen hebben." Ze zweeg even. "Dat is een voorbeeld hé, die posters van naakte vrouwen."
Ze keek Nikura even dom aan en lachtte toen.

Cillín keek het meisje aan die tegen de muur zat. Zijzelf had haar knieën nog steeds opgetrokken. Ze hield haar hoofd ietwat vragend schuin, "natuurlijk," zei ze terug als antwoord tegen Nikura. Ze zouden allemaal tegelijk naar buiten moeten gaan. Daarbij zag Cill haarzelf geen minuut meer wijken van Niku's zijde.
Vooral niet hier. Hier liepen ongure gasten rond. Daar kwam het gevoel weer, een gedachte bij Cill dat zich afvraagt wat dat kind hier eigenlijk nou doet. Cillín ging het haar nog niet vragen. Ze wist alleen dat ze die griezels uit de buurt ging houden van Niku. Dan was Cill nog ergens goed voor.
Ze sprong op van haar bed, liep wat speels naar Niku toe en plofte voor haar neer. Ze glimlachte. "Natuurlijk blijf ik bij je," benadrukte ze nog een keer.

[hehe. Riiko inspiloos much? D:]

Cill zat netjes voor Nikura in een kleermakerszit en keek het meisje strak aan. Dat het meisje haar een vriendin noemde, indirect, gaf Cill een warm gevoel vanbinnen, ondanks het feit dat ze wist dat dit gevaarlijk was. Ze wist dat ze de fout weer zou ingaan. Ze wist dat dit weer fout moest gaan. Ze wist dat ze het meisje met haar leven zou willen gaan beschermen, ze wist dat ze in die acties mensen zou kunnen verwonden.
Maar ze wist ook dat ze er niets meer tegen kon doen.
Met wat geluk hoefde dat ook niet. Met wat geluk, was er niets aan de hand, hoefde ze het meisje helemaal niet 'met haar leven te beschermen'. Cill hoopte het.
Nikura sprak voor een tweede keer op. Ze lachtte hier onschuldig bij en Cill keek haar heel even zwijgend aan, om hierna ook lichtjes te glimlachen, "je hebt vast gelijk." Maar hoe kon je gelukkig zijn als je gevangen bent? Als je degene naast je hebt om wie je geeft?