Slaapcel 23a

Hij had de stille 'hoi' wel gehoord, maar besloot gewoon zwijgend uit het raam te blijvne kijken. Hij stond hier al iets van 2 uren op hezelfde manier te kijken, met zijn vingertoppen gewoon stilletjes tegne het raam gedrukt. Er stond een origami gevouwen vogel in het dunne vensterbankje dat daar zat. De voetstappen kwamen tot zijn lichte verbazing opeens zijn kan op en plotseling voelde hij adem in zijn nek. 'Ik zei hoi.' heel langzaam, niet omdat hij bang was, maar gewoon omdat hij nogal langzaam en ongeïnteresseerd was, draaide hij zijn hoofd de kant van de jongen op "Hallo." reageerde hij, zijn sem klonk kalm, maar er zat een nogal myserieuze onder klank aan. Toen verzette hij zijn voeten pas, zodat hij de jongen recht aan kon kijken. Hij had niet echt door dat er zo weinig ruimte tussen hen in zat, nouja hij merkte het wel maar hij zag er geen probleem van. "Yochina Senshi." het was het enige wat hij zei om zichzelf voor te stellen, daarna liep hij door naar het onderste bed, waar hij op ging zitten. Het origami vogeltje leek door de wind achte rhem aan te vliegen, teriwjl er hie rhelemaal geen wind in de kamer stond en viel uiteindelijk keurig op het slaapkussen.

"Mooi." ging Yochina er gewoon met een glimlach op in toen 'nachtmerrie' duidelijk maakte dat hij nei tboos was, hij kon duidelijk de sweer niet goed aflezen. Pas toen de jongen zo vals had geklonken merkte Yochina dat het niet écht goed zat tussen hun, hij fronste even, maar alsngo had hij diezelfde, kalme sweer om zich heen. "Je kent me niet." ging hij met een lichte glimlach in op de jongen, toen deze hem ervan beshculdigde kinderachtig te zijn "Ik weet zeker dat je op een andere mening zou kunnen komen als we een keer normaal gesproken hebben." probeerde hij voorzichtig de sweer weer goed te praten, maar de jongen was nu wel erg dichtbij, zo dichtbijd at hij zich nu toch echt een beetje ongemakkelijk begon te voelen. "Zal ik doen." hij zal de naam 'Ryan' goed onthouden. Je begon nu een lichte verandering in Yochina's stem t ehoren, het werd niet ietsjes kouder dan normaal. Hij keek de Ryan wat scheef aan toen deze vroeg waarom hij hier zat "Ik..." hij was eventjes stil "Ik weigerde een bevel van mijn bevelhebber." vertelde hij de halve waarheid. Je kon steeds als hij praatte aan hem merkend at hij soms wat moeite had met het vertalen van de woorden, maar verder leek hij nu weer helemaal kalm te zijn.

"Hai." antwoorde Yochina kalmpjes toen Ryan hem vroeg aardig te zijn, hij leek het werkelijk te menen ook, daarna keek hij even droog naar het origami vogeltje dat op zijn hoofdkussen lag "Je houdign staat me niet aan." hij keek de jongen wat verbaasd aan, aan zijn houding kon hij moeilijk iets veranderen, want hij had nooit iets anders gekend. Opeens kwam Ryan weer heel dichtbij, hij begon te praten over bang zijn in het donker en er verscheen weer een bedenkelijke frons op Yoshina's voorhoofd. Toen hij twee ijskoude vingers onder zijn kin voelde week hij zijn hoofd zo ver mogelijk af en keek wat vaagjes de andere kant op, tot hij uiteindelijk met een ruwe beweging los werd gelaten "Ik wil niet meer dat je me aanraakt." sprak Yochina, opeens klonk zijn stem een stuk kouder. Hij trok zijn benen op en sloeg zijn armen om zijn benen bij, hierna legde hij zijn kin op zijn knie en staarde Ryan met een wat koude blik aan.

"Ik haat je niet." sprak Yochina kalm, hij begreep emoties niet, dus de emotie 'haat' ook niet, daarom zal hij die emotie ook niet tonen. Ryans scherpe hoektanden die even blonken vanwegne het licht dat door het raampje naar binnen viel deden Yochina's ogen verwijdden en opnieuw verscheen die rimpel in zijn voorhoofd die altidj versceehn als hij zich ergens zorgen over maakte of als hij diep nadacht. Dit keer was het beide.
"Morgen mogen we pas naar buiten." sprak hij ruatig, Yochina hielt zijn hoofd even schuin "Dus, morgen neem ik je mee naar buiten." dezelfde rimpel verscheen weer in zijn voorhoofd toen Ryan zei dat hij aantastelijk werd als hij te lang in een kleine ruimte was.
"Misschien kan ik het raampje open doen, voor meer frisse lucht, maar meer kan ik ook niet voor je doen."

Toen Ryan in zijn bed was verdwenen keek Yochina rustig uit het raam "M-hm." reageerde hij wat afwezig op de laatste woorden die hij van Ryan hoorde. Hij voelde zich zelf ook ongemakkelijk in deze kleine cel, als hij hier alleen had gezeten was dat waarschijnlijk minder geweest, maar Ryan... Hij kon niet precies zeggen dat hij bang voor hem was, maar hij had het idee dat dat eigenlijk wel zou moeten. De manier waarop Ryan zich gedroeg, zijn scherpte tanden, het feit dat hij niet van licht hielt en het feit dat Yochina hem naar zijn nek had voelen kijken... Het maakte de jongen allemaal erg verdacht. Maar Yochina besloot er niet meer aan te denken, hij duwde de gedachten weg uit zijn hoofd en richtte zich op het origami papier da thij bij zich had.

Twee uren later had hij al allemaal figuurtjes gevouwen, zijn kussen lag er bezaaid mee, hij had er een paar in het kleine vensterbankje gezet en hij had een soort talismannen gevouwen waarvan ze in japan zeiden dat het je beschermde tegen het kwaad. Deze had hij met touwtjes in de raam opening gehangen. Yochina lag met zijn buik op zijn bed, met zijn vinger tikte hij af en toe tegen een origami figuurtje aan zodat die heen en weer zou bewegen, maar meer deed hij niet echt.

Na een tijdje begon het toch te vervelen en begon hij wat met zijn krachten te spelen, origami vogeltjes laten vliegen en dat soort dingen, dat deed hij wel vaker als hij neits te doen had. In de eetpauzes op de legerschool vermaakte hij de andere soldaten-in-spe er altijd mee. Nu begon hij te oevenen vanaf hoe ver weg hij ze nog kon controleren, maar toen het vogeltje buiten zichtveld was raakt ehij opeens de controle kwijt. Zo snel mogenlijk snelde Yochina uit bed, nog net om het te zien gebeuren... Het origami vogeltje was tegen Ryans hoofd gevloggen "Gomennasai." verontschuldigde Yochina zich maar meteen, met een lichte buiging. Hierna hielt hij zijn twee handen neer Ryan uit "Mag ik het terug, asjebliefd?"

Nadat Ryan naar hem had gevloekt en Yochina een vliegtuigje tegen zijn hoofd had gekregen keek hij Ryan gewoon even kalmpjes aan, toch zag je een emotie in zijn ogen die moeilijk te plaatsen was "Sorry, als je origami echt vervelend vind dan..." hij hielt het origami vageltje nu in zijn twee handen en vouwde hem zorgzaam weer recht "Dan zal ik zorgen dat je er geen last meer van hebt." hij sloot zijn beide handen om het vogeltje heen ens choof het onder zijn bed. Toen hij merkte dat Ryan naar hem probeerde t ekijken ging hij weer gewoon rechtop staan en keek Ryan recht in zijn ogen aan, met een vage glimlach.
"Wat er in mijn hoofd omgaat?" herhaalde Yochina "Op dit moment vraag ik me eerlijk gezegt af waarom je dat zou willen weten." je zou denken dat hij het zei om de jongen de gek aan te steken, maar aan de glimlach om zijn mond kon je zien dat hij het niet echt zo bedoelde. "Hmpfh." Yochina keek geboeid toe hoe Ryan weer tegen de muur aan ging zitten "Zeg, waar dacht je net zo diep over na?" vroeg Yochina voorzichtig, maar meteen toen hij het had gevraagd had hij er al spijt van "Als het me niets aan gaat, hoef je het niet te zeggen."

Toen Ryans humeur opeens leek om te slaan verscheen er weer dezelfde denkrimpel op zijn voorhoofd. Tja, wie had geen dingen gedaan waar hij spijt van had? Ze zaten allemaal hier in de gevangenis, natuurlijk, sommige mensen hadden geen spijt van hun daden, maar de meesten wel. Yochina zelf had geen spijt dat hij zijn vade rneer had geschoten, dat was tenmiosnte wat hij zichzelf aanpraatte. Waar hij wel spijt van had waren vele missies waar hij op was gestuurd, de khint moesten altijd de meest riskante dingen doen. Niemand zou ze namelijk missen, als Yochina nu niet hier in de gevangenis had gezeten, had hij zelfs niet bij een land ingeschreven gestaan, dan was hij een geest geweest.
"Dingen die je nog moet doen?" daarmee brak hij zichzelf uit zijn gedachten "Kan je in de toekomst kijken?" het was een hele serieuze vraag, helemaal niet om Ryan de gek aan te steken ofzo.
"Ik denk dat je beter kan gaan slapen, Yochina." Yochina keek hem even wat verbaasdig aan "Ik zal het proberen." stemde hij uiteindleijk toch maar in, ookal wist hij niet zeker waarom Ryan dat voor hem zou beslissen "Ik ben alleen een slechte slapen, dus..." hij ging naast Ryan op zijn bed zitten.

Toen Ryan vroeg hoe oud hij was, twijfelde Yochina even wat te zeggen, ookal was zijn gezicht nog even kalm als normaal, in zijn hoofd bedacht hij zich allemeel scenario's van wat er zou kunnen gebeuren als hij de waarheid zei. Bij de 30 was hij gestopt met tellen, khint mochten niet denken aan het verleden, niet aan de toekomst, ze hadden alleen het nu. Eigenlijk best triest, al had Yochina er zelf nog nooit zo over na gedacht. "Ik ben 16." loog hij uiteindelijk, het was wel heel geloofwaardig, aangezien hij toen hij 16 werd gemodifiseerd was en zijn lichaam tot toen niet gegroeit was leek hij ook nogsteeds 16. Hij had een hekel aan liegen, maar de waarheid zeggen was in dit geval niet echt een optie geweest of wel? Hij keek Ryan even recht in zijn ogen aan, ookal kon hij de kleur van de jongen zijn ogen niet zien, hij kon precies voelen waar ze zaten "En hoe oud ben jij?" vroeg hij voorzichtig terug, er zat altidj een voorzichtig heid in zijn stem als hij vragen stelde, alsof hij bang was dat hij het niet mocht vragen. In het leger werdt vragen stellen soms zelfs al corruptie genoemd.

"17... Oké." antwoorde Yochina, met een lichte glimlach, ergens voelde het vreemd voor hem dat Ryan op één of andere manier wel eerlijk leek te zijn en hij niet. Want de jongen had eerlijk gezegd dat hij het niet wist. "Ik wil naar buiten." Yochina zuchtte lichtjes "Ik wil ook wel naar buiten." antwoordde hij kalmpjes "Maar we kunnen jammergenoeg morgen pas naar buiten en daar kan ik geen verandering in maken." hij keek ven schuin naast zich, naar Ryan "Het enige wat we kunnen doen is naar buiten kijken, maar rond 8 uur gaat de deur al open en mogen we naar het open pleintje in het midden van de gevangenis." ja, voor iemand die hier net nieuw was wist Yochina aardig veel van de gevangenis regels af. Hij was ingleicht door zijn bevelhebber voor hij afgevoert werd.

"Ik denk rond 6 uur." antwoorde Yochina zijn vraag rustig, 6 uur was hopelijk niet erg verweg meer, Yochina had het nu wel gehad met deze kleine ruimte. Daarbij leek Ryan er nu ook echt last van te krijgen, Yochina gokte tenminste dat hij zich af en toe zo vreemd gedroeg vanwege claustrofobie. "Eh?" hij keek Ryan even na toen die vluchtig richting zijn bed kroop. "Hm, oké, ik blijf bij je uit de buurt." eerst schoof Yochina de origami op zijn kussen voorzichtig aan de kant en daanra plofte hij zelf ook neer, met schoenen en al. "Zeg, Ryan." begon hij na een paar minuten voorzichtig, hij hoorde aan de jongens ongecontroleerde ademhaling dat hij niet sliep "Gaat het wel een beetje?" hij probeerde neit te bezorgd over te komen, maar je hoorde toch een lichte bezorgdheid opdoemen in zijn stem.

* Jennii, zelfs voor de bewakers is het bestaan van 'monsters' een mystery. *



Ryan zei dat het ging, maar je kon aan zijn stem horen dat het helemaal niet goed ging, waarom zou hij daar over liegen..? De nu al o zo bekende denkrimpel (xD) verscheen weer op zijn gezicht terwijl hij de scenario's overdacht "Y-yochina. Kan je de bewakers voor me roepen..?" dat brak Yochina compleet uit zijn gedachten. De bewakers, eh?! Hij stond gelijk op en liep richting de duer, maar net toen hij het klepje open wou doen om te roepen fronste hij even "Bewakers komen hier niet zonder reden..." mompelde hij wat afwezig, daarna keek hij over zijn schouder heen richting Ryan "Wat is de reden dat de bewakers moeten komen?"