Slaapcel 23a

Yochina sprong dankzij zijn reflexen net weg voor hij door Ryan geraakt zou worden, Ryan leek als een bezetene tegen de deur te rammen en Yochina keek hem wat verbaasd aan. Hij was niet echt geschrokken, maar... Hij maakte zich eigenlijk zorgen om Ryan, deze leek erg veel pijn te hebben en Yochina wist bij god niet wat er aan de hand was. "Ryan." Yochina probeerde zijn aandacht te krijgen, maar de jongen was zo gefixeerd op de deur en eht feit dat de bewakers moesten komen dat hij het waarschijnlijk niet eens door had "Ryan!" Yochina legde zijn hand wat onzeker op de jongens arm, hij haatte het om andere aan te raken en al helemaal om aangeraakt te worden, maar ht kon op dit moment misschein wel de enige manier zijn om de jongen weer wat bij zinnen te krijgen "De bewakers komen zo, kijk." hij wees even naar een lampje "Het lampje knippert, dat betekent dat ze komen." hij haalde zijn hand weer van Ryans arm af "Dus misschien is het beter om nu te kalmeren."

"Weet je zeker dat ze niet moeten komen..?" vroeg Yochina wat onzeker "Je ziet er ngosteeds neit echt goed uit." maar op het moment dat Ryan zijn kin aanraakte werd hij opeens erg stil, er liep een rilling over zijn rug en hij maakte pas een beweging toen Ryan hem weer los had gelaten. Hij gign bij het luikje staan en keek naar de gang "Bewakers, Ryan is flauwgevallen." hij haatte het om t eliegen, maar, dit keer ging het hem verbazingwekkend goed af "Ik heb mijn EHBO in het leger gehaalt, dus... Het is niet nodig dat jullie komen." er klonk licht gemompelvan de bewakers, maar voor ze er iets tegne in konden brengen sloeg Yochina het luikje alweer dicht en keek bedenkelijk naar Ryan. "Is er iets.. Dat ik kan doen?" hij voelde de ijskoude aanraking van Ryan nogsteeds op zijn kin, maar probeerde hard om het gevoel te negeren.

Ryan negeerde zijn vraag en Yochina wist even niet meer wat hij moest doen, zijn gezichtsuitdrukking was kalm als altijd, maar zijn ogen gingen af en toe naar Ryan, dan weer naar buiten en bleven uitiendelijk toch maar rustten op één van zijn origami figuurtjes, hieraan kon je merken dat hij van binnen eigenlijk erg onrustig was. Gelukkig trok Ryan snel genoeg zijn aandacht en hij keek de jongen dan ook eventjes aan, althans, dat probeerd ehij, het was altidj al moeilijk zijn ogen te vinden tussen Ryan's haren door, maar al helemaal als hij in die houding zat. Yochina zat ook bijna altijd in die houding, maar bij Ryan leek het anders, alsof hij het koud had. "Mogen we morgenavond ook naar buiten?" Yochina dacht eventjes na hoe hij daar antwoord op kon geven "Eigenlijk is dat tegen de regels, maar..." opnieuw leek hij even te twijfelen "Misschien kan ik iets regelen." hij hurtke eventjes naast Ryan en liet een lichte glimlach zien "Ik hoop dat je je dan morgen beter voelt."

"Slecht..?" herhaalde Yochina, ergens klonk het ongelovig "Nee." kwam hij uiteindelijk op uit, Ryan kon niet slecht zijn. "Vertel het me." Een kille stilte vulde de ruimte, alleen Yochina bleef eigenaardig kalm, zelfs onder deze vreemde omstandigheden. "Yakusoku" hij maakte met zijn vingers het 'ik zweer het' teken "Beloofd." verhelderde hij uiteindelijk met een glimlach. Hij begon nu wel benieuwd te worden wat Ryan hem zou gaan vertellen en of het echt iets was wat hem bang zou kunnen maken. "En als je het me verteld heb, dan zal ik je ook een geheimpje van mij vertellen." zei hij, met een vriendelijke knipoog, al zei hij dit eerder om Ryan gerust te stellen dan dat hij stond te popelen iets over zichzelf te vertellen.

Ryan haalde eindelijk zijn haren weg en Yochina kon hem nu dus recht in zijn ogen kijken "Monster..?" herhaalde Yochina, nu nog ongeloviger dan eerst, zijn ogen waren zo mooi en hij kwam helemaal niet gevaarlijk over voor Yochina. Toen Ryan zijn hoektand liet zien keek Yochina hem wat bedenkelijk aan, dus hij had die hoektanden zojuist niet verkeerd gezien, Ryan had echt hoektanden. "Ik ben een vampier." die woorden kwamen inderdaad best als een schok, maar toen het helemaal tot hem door was gedrongen werd zijn gezichtuitdrukking weer gewoon kalm, zelfs met een lichte glimlach "Dus daarom." was het engie dat hij dan ook zei "Maar, het feit dat je vampier bent maakt je nog niet meteen slecht, toch?" het viel eventjes stil "Want hoevaak je me ook verteld dat je slecht bent, ik denk niet dat ik dat zo snel zou geloven."
"Ah, nu moet ik ook mijn 'geheimpje' vertellen of niet?" ging hij verder, alsof hij helemaal neit zo geschrokken was, natuurlijk was hij dat wel, hij was gewoon goed in het verbergen van zijn emoties. "Ik... Ben ook geen mens." hij glimlachte lichtjes "Nouja, ik ben er wel eentje geweest." voegde hij wat vaagjes bij "Maar ik ben nu een Khint."

Yochina moest even grinniken om Ryan's reactie, deze keek alsof hij een spook had gezien, wist hij veel dat Ryan eigenlijk hongerde naar zijn bloed?! Toen Ryan nu opnieuw vroeg hoe oud hij was fronste Yochina even, niet omdat hij niet wou antwoorden maar omdat hij er diep over moest nadenken. "Hm... Weetje, als je een leven leid als ik voelt het nooit echt nodig om je leetfijd bij te houden." sprak hij rustig "De laatste keer dat ik geteld heb was ik 30, maar ik weet niet hoe lang geleden dat was." Yochina keek Ryan even recht aan en liet zijn hoofd ietsjes scheef zakken, het was alsof Ryan niet wou dat hij weg zou kijken "Wat is er mis, heb je net een spook gezien ofzo?" hij begon zich een beetje ongemakkelijk te voelen.

"Mijn bloed..?" herhaalde Yochina even vaagjes, alsof alles wat beter tot hem door moest dringen "EH?!" heel eventjes raakte hij zijn altijd zo kalme uitstraling kwijt, maar dit viel weer terug op zijn plaats toen alles tot hem door gedrongen was "Hmm..." hij keek Ryan aan alsof hij ergens aan twijfelde "Dan is het nu besloten." zei hij, alsof alles al vast stond, hij wist dat hij iets heel gevaarlijks ging zeggen, maar op dit moment... Als hij het niet zei dan... "Ik ben Khint, dus het vergif zou zich niet door mijn gehele lichaam kunnen verspreiden vanwegen mijn hoge afweer systeem." het kwam door die afweer dat khint niet konden doodgaan aan ziekten "Dus zolang je niet in mijn nek bijt zou ik niet in een vampier transformeren, toch..?" hij begon zelf het gene waa rhij heen probeerde te gaan bijna helemaal kwijt "En ik heb een hoge pijngrens, dus het is een grotere kans dat ik een beet zou overleven dan andere mensen." zijn blikw erd bedenkelijk en dezelfde denkrimpel verscheenw eer even op zijn voorhoofd. "Daarom... Als je een keer de controle zou verliezen, zou het dan niet juist goed zijn dat ik de eerste persoon zou zijn waar je je tanden in zou zetten." hij zei het met een kinderlijke glimlach "Niet dat ik je aanmoedig me te bijten, want het zou nogsteeds niet prettig voelen."

Toen hij Ryan's koude vingertoppen op zijn wang voelde liep er een lichte rilling over zijn rug, uiteindelijk lag Ryan's ijskoude hand compleet tegen Yochina's wang en deze wist er eventjes geen raad mee. Er liep opnieuw een rilling over zijn rug toen hij voelde hoe Ryan's vingers langs zijn hals gingen, was dat omdat Ryan's vingers zo koud waren of omdat er in het leger altijd een gepaste afstand werdbewaard of..? "Weet je zeker dat je dit voor mij over hebt?" niet alleen voor hem, ook voor de anderen. Als Ryan zijn controle kwijtraakte en iemand anders zou bijten dan zou Yochina het zich neit vergeven. Omdat hij wist dat Ryan een vampier was en neits had gedaan het tegen te houden. Nee, zelfs als Ryan geen gevaar was voor anderen en alleen maar pijn zou krijgen van de honger... Yochina knikte zachtjes, woordloos en keek Ryan aan. Opnieuw ontstond er een lichte glimlach op zijn rug "Maar nooit in mijn hals asjebliefd."

Yochina glimlachte even bij Ryans poging hem te complimenteren, althans, zo zag hij het "Dankje." bedankte hij hem dan ook beleefd "Zonder celgenoot was het hier vast ook veel te saai geworden, denk je niet?" hij probeerde ergens zijn gedachten wat te verzetten, alsof er niets was gebeurd. Maar natuurlijk was er wel iets gebeurd. Hij had een vampier zijn bloed aangeboden, de sukkel. Yochian wist ergens weld at het een stom idee was geweest, maar... Waarom had hij er dan geen spijt van? Hij schudde zijn hofod lichtjes en probeerde ergens anders aan te denken. Een zachte gaap ontsnapte aan Yochina's mond en deze wreef even vaagjes in zijn ogen. "Ik denk dat het beter is om nog een paar uurtjes te slapen voor we naar buiten worden getrapt." hij stond op en ging op zijn bed zitten. Hier plofte hij gewoon boven op de dekens in, met zijn schoenen nog aan "Weltrusten..." hierna vielen zijn ogen langzaam dicht.