Slaapcel 26a

Denzell floot. Van het stapelbed had hij de bovenste genomen, puur omdat hij vond dat hij hier recht op had. Hij was gewoon nu sneller. Ha.
Hij lag op zijn buik op het bed. Fluiten werd hem steeds zwaarder. Misschien moest hij maar ophouden. Nu was hij koppig, dus erg veel zin had hij hier niet in. Pas als hij luchttekort kreeg, dan zou hij het overwegen. Met een nieuwsgierige blik keek hij door de spijlen rond door de kamer. Akelig grauw en kaal was het hier, vond Denzell. Niet dat hij dat niet gewend was. Hij had weleens in kelders overnacht, die waren ook zo, alleen was er vaak ook nog lekkage. Had hij hier nog geluk.
Ja, dat had hij eigenlijk wel zeker! Hier was het warm en kreeg hij school. In Afrika kreeg hij dit niet. Zo erg kon het hier nou toch ook weer niet zijn? Denzell floot steeds benauwder. Hij zat hier met een kamergenootje, toch? Wie zou dat zijn?

(( sorry voor enige spelfouten, zit op mobiel ))

Cell werd rustig begeleid door twee bewakers. Ze vonden het raar dat de jongen niets zei. Een jongen, dachten hun. Het was best gek, aangezien Cell alles behalve haar vrouwelijkheid verborg. "Misschien word je hier een beetje mannelijker, schriel kipje." Mompelde een van de bewakers, en de celdeur van 26a ging open. Cell zei niets, ze keek ongeinteresseerd in het rond, zo leek het. Ze hoorde bedrukt gefluit, ze vroeg zih af wat voor wezen zich in de kamer bevond. Rustig, met haar kleding in haar armpjes geklemd, stapte ze binnen, en net zoals altijd werd de deur meedogenloos dichtgeslagen. Ze keek onderzoekend in het rond, en ging rustig op het bed zitten zodra ze deze had ontdekt. Geordend stalde ze haar kleding neer op haar bed, en bleef even zitten, totdat ze zich herrinnerde dat er nog iets anders in de kamer was. Ze stond op, en ging van een afstandje van het stapeldbed staN, zodat ze recht, en haast onschuldig in de ogen van de Jongen keek. Zo bleef ze staan, tot de jongen een beweging maakte.

Denzell keek op terwijl hij de deur hoorde dichtslaan. Het was dat dit zo hard klonk, anders had hij niets opgemerkt. Hij stoptte zachtjes met fluiten en drukte zijn gezicht tegen de spijlen van het bed, nieuwsgierig wat er gebeurde.
Iemand was zijn cel binnengekomen. Zijn kamergenoot? Kan niet anders. Hij kon nog niet veel zien van de jongen, omdat hij niet naar Denzell omkeek. Hij liep in een rechtte straal naar het bed die Denzell voor hem had vrijgelaten. Alleen zijn witblonde haren viel Den op.
Denzell trok zijn wenkbrauwen op en wilde wat overeind zitten, maar stootte bijna zijn hoofd aan het plafond. De jongen die eerder was binnengekomen, stapte naar achteren, en Den kon hem weer zien. Hun blikken ontmoette elkaar. Grijze kijkers, waarvan men de gedachten niet van kon peilen, priemde dwars door Denzell heen.
Maar Den liet zich niet zo snel van zijn stuk brengen. "Yo!" begroette hij zijn celmaatje vrolijk, "ook nieuw hier? Denzell is de naam."

Cell bleef even staren naar de jongen, en knipperde even met haar ogen alsof ze uit een droom wakker werd. Ze knikte langzaam, ze begreep niet waarom die jongen haar zo plotselig aansprak. Ze bekeek even de constructie van het bed, en bedacht hoe ze omhoog zou kunnen klimmen. Het was bizar hoe Cell zo gefascineerd naar de stalen stangen stond te kijken. Ze deed even haar mond open om iets te zeggen, maar eindigde met stilte. "Cell. Nijn naam is Cell." Zei ze, met een lichte stem. Ze keek bedenkelijk met een gekanteld hoofd naar de jongen die wat schaapachtig naar haar staarde. "Hmm." hm'de ze. Ze beet even op de nagel van haar duim, en keek van links naar rechts alsof ze naar iets zocht, en liep toen op de trap van het stapelbed af, die ze onhandi uitziend beklom. In kleermakerzit ging ze voor Denzepl zitten, en stak haar vinger uit, die ze recht op denzell zijn neus richtte. Ze ging op haar knieen zitten, en boog vorover waarna ze zijn gezicht onderzoekend bekeek, zonder haar vinger te bewegen. Zachtjes raakte ze het puntje van zijn neus aan met haar vinger, en keek er haast gefascineerd naar. "Je neus is zacht." Zei ze vastberaden, en trok haar vinger terug waarna ze weer bedenkelijk in kleermakerszit ging zitten en naar haar vinger staarde alsof er iets boeiends, en aparts op zat. Denzell dacht nu vast dat ze zwaar geschift was.

Denzell hoorde de antwoord van de jongen aan. "Cell. Nijn naam is Cell." Zijn stem klonk licht en vrouwelijk. Waar had hij zijn puberteit gehouden? Op een draaiende rodeostier die zijn zaakje had aangetast? Denzell trok zijn wenkbrauwen samen. "Wel, hoi, Cell. Aangenaam kennis te maken dan."
Hij had niet de indruk dat zijn woorden goed aankwamen. De jongen bestudeerde de kamer, en niet heel veel later zat hij bij Denzell op bed. Den keek hem verbaasd aan, en zijn ogen volgde de vinger van Cell nieuwsgierig toen deze naar zijn neus ging.
"Je neus is zacht," het klonk meer als een besluit dan als een veronderstelling. Denzell gaapte de jongen aan. "Eh?" Vooral toen Cell naar zijn vinger staarde alsof er iets héél bijzonders opzat, liet hem raar kijken.
Goed. Die Cell was een rare vogel. Denzell had niet heel veel anders verwacht in een jeugdgevangenis, maar dit sloeg al zijn verwachtingen. Den wist niet iets terug te zeggen. "Ja. En jouw, eh, haar is zilverachtig?"

Cell keek op. "Weet ik." Ze leek de opmerkingvan Denzell serieus te nemen. Ze bekeek hem onderzoekend, en raakte even verloren in gedachten. Wat een rare wezens, mensen. Ze snapte er niets van. Ze leek dan ook niet echt haar best te doen om het gesprek aan te houden, bovendien had ze ook niet zo'n behoefte aan praten. Ze zag er uit als 15. Gedroeg zich als een kind van 6. En was eigenlijk ouder, veel ouder dan dat ze oogde. Een gaap verliet haar mond, waarbij slaaptranen vormde bij haar ooghoeken, en Denzell slaperig aankeken. Ze probeerde zich in te denken hoe de jongen zich voelde. Even raakte ze zijn haar aan, een plukje die ze tussen duim en wijsvinger nam. "En jouw haar is bruin." Zei ze net zo vastbesloten als de conclusie die ze over zijn neus had getrokken. Gek kind.

Denzell begon hem wel komisch te vinden. Cell mocht dan wel raar zijn, hij was geen griezel die je wel vaker tegenkwam. Alleen mocht hij wel wat meer praten van Den.
"Ja, ja dat klopt," zei hij net zo bevestigend als Cell toen deze een conclusie trok over zijn haar, "niet zilver zoals bij jou."
Hij keek Cell schuin aan, met zijn enigwerkende oog ietwat vragend, en een gezichtsuitdrukking die speels te noemen was. "Jouw ogen zijn grijs," concludeerde hij verder. Toegegeven, besefte hij, nog nooit eerder had hij iemand zo goed bestudeerd bij een eerste ontmoeting. Misschien zou hij dit raar moeten vinden, maar ach, veel vreemder dan het geval dat tegenover Den zat kon het niet zijn.
"Je bent moe?" vroeg hij zich af toen hij de slaaptranen in Cell's ogen zag.

Cell knikte. Als het aan haar lag, ging ze hier gewoon liggen en viel ze als een blok in slaap. Ze keek even uit het raampje, dat precies op een goede hoogte was. Het was laat, eigenlijk moest ze van zichzelf omkleden, maar in plaats daarvan bleef ze zitten op Denzell zijn bed. "Waarom.. Waarom zit jij hier?" Vroeg ze plots en direct aan hem alsof ze bezig was met een kruisverhoor. "Wat is er met je oog gebeurd.. Doet het pijn..?" Vroeg ze zachtjes, ze wees op zijn oog dat bedekt was met een stuk stof. Ze wreef even over haar eigen oog, zij had dat niet. Nee, zij had iets anders. Iets waar ze niet trots op was. Alles waar ze trots op was, was weggenomen. Ze zuchtte kort en keek Denzell aan met een blik, alsof ze ten einde raad was. Ze snapte er zowiso al niets van, want Denzell zag er anders uit dan zichzelf. Want Denzell was een jongen, en zij een meisje. Ze wilde weten wat hier aan de hand was, want langzaam begon ze te realizeren dat ze hier niet voor haar zweetvoeten zat..

Het was even stil. "Waarom zit jij hier?" klonk Cell ineens.
"Wel, dit is mijn bed...?" beantwoordde Denzell dom. Hij besefte pas wat later dat Cell vroeg waarom hij op Emobanca zat. Tenminste. Dat vermoedde hij.
Cell ging al veel sneller verder dan dat Den kon bevatte. "Mijn oog? Ja, dat doet pijn," gaf Denzell toe, "heel erg, maar er valt niets aan te doen. Er komt bloed uit en zo." Meer kon Den hem niet geven, want meer wist hij ook niet. Hij keek toe hoe Cell een keer over zijn eigen oog wreef alsof hij wilde controleren of hij dat ook had. Mee volgde er een korte, pijnlijke stilte, alsof Cell weer wat herinnerde.
Toen keek hij Denzell verslagen aan. Den knipperde met zijn ogen. Hij ging wat beter zitten, erop lettend dat zijn hoofd niet tegen het plafond kwam (die Cell had geluk, die was een stuk korter) en ging met zijn gezicht pal voor Cell hangen.
"Je zit met iets."

Cell liet een diepe zucht gaan. Ze zat inderdaad met iets. "Nee. Nee, niet waar." Loog ze Denzell voor. Maar ze hield absoluut niet van liegen. "Jij ook, dus dan.. Hebben we iets gemeen. Het gaat niet om mij." Zei ze terwijl ze het bedekte oog bekeek. Ze probeerde in te schatten hoe erg het zou kunnen zijn, en of zíj er wat aan kon doen. Misschien kon ze dat wel, ze wist het niet zeker. Ze raakte kort het voorhoofd van Denzell aan, en streek met haar zachte wijsvinger naar beneden. Ze keek geboeid hoe haar vinger over zijn gezicht ging, ze wist niet of het bij rare wezens werktte als mensen, maar ze kon vaak de pijn als het ware 'verdoven', met enkel een zachte streling. Ze zuchtte. "Je hebt veel meegemaakt, hè..?" zei ze net een bedroefd gezicht, en staarde naar het shirt van Denzell terwijl daar eigenlijk niets boeiends op stond. "Denzell.. Denzell.. Mag ik je Den noemen?" Vroeg ze bedenkelijk, ze keek hem aan met een blanke blik bij het stellen van haar vraag. Ze vond hem aardig.

((Ik post nog één keer, en dan ga ik slapen. c: ))

((prima 8D))

Denzell kon haar leugen bijna proeven, maar besloot er niet op in te gaan. Tenslotte was zijn tweede opmerking terecht. Den zat ook met iets. Hij voelde hoe de vinger van Cell hem teder aanraakte. Een golf van rust en kalmte streek door hem heen en een nieuwsgierige verbazing maakte zich van hem meester. Was het Cell die deze kalmte opriep? Wat raar zeg. Die mocht van hem wel vaker zijn vinger op zijn voorhoofd drukken.
Hij hoorde Cell bedroefd praten. "Ik... ja..." beantwoordde hij. Meer zei hij niet. Hij voelde Cell's blik op zijn borstkas brandde en kreeg een vreemd gevoel van binnen. Toen Cell vroeg of hij Denzell ook gewoon Den mocht noemen, ontwaakte hij uit zijn trance.
"Ja, natuurlijk mag dat," bevestigde hij Cell. "Natuurlijk." Hij keek de jongen indringend aan. Zijn speelse blik was verdwenen. Er was iets vreemd met die jongen. Zijn stem klonk licht, zijn gezicht was véél te glad geschoren, zijn jongenspuberteit was nog steeds niet behaald. Zijn vingers voelde zacht en teder. Zijn ogen reikten diep. Wat was dit? Denzell wist het niet, maar zijn nieuwsgierigheid was gewekt.

Cell keek op. "Oke, noem mij dan maar gewoon.. Cell." Ze had allang gemerkt dat Denzell er kalm van was geworden. "Wat.. Wat voelde je? Deed ik je pijn?" Vroeg ze snel, ze wilde niemand pijn doen met opzet. Ja.. Toen die ene keer. Maar dat was fataal. Geen wonder dat ze hier zat, ze verdiende het. Ze zuchtte kort en staarse weer uit het raam, rustig schoof ze haar benen onder zich vandaan, en leunde achterover, haar hoofd hing ondersteboven Uit het bed en zo staarde ze naar het plafond voor enkele ogenblikken. Ze wilde in slaap vallen, even wegdromen. Het zou al snel licht worden en veel rust zou Cell niet krijgen. Maar in slaap vallen zou ze zeker. Óp Denzell zijn bed.

((Zozo Denzell, dat doe je ook snel, de ladies het bed in krijgen! :'D en ik denk dat ik nog wel even doorpost x3 ))

Denzell schudde zijn hoofd. "Je doet me geen pijn. Absoluut niet," hoe kon iemand pijn krijgen van zo'n aanraking? Het was zo teder en zacht geweest... "absoluut niet." Het laatste zei hij puur als onderstreping van zijn woorden.
Hij keek naar de handelingen van Cell. In een oogwenk zag hij dat de jongen (of wat voor raar wezen het ook was) bijna in slaap kukkelde. Denzell glimlachtte schuin. Het was dan ook begrijpelijk, het was al laat. Den liet zijn blik nog eens kort over Cell glijden en concludeerde dat het een fragiele jongen was die serieus en triest in het leven stond, het tegenovergestelde van Denzell zelf. "Ben je moe?" vroeg Den nogmaals, om de stilte te doorbreken, wetend dat als hij niet sprak hij anders het anders zelf ook zou verliezen.

((Het stomme ervan is, is dat hij niet doorheeft dat ze een griet is. D: eigenlijk best triest xD))

(( vind je het gek als je word ingedeeld op de jongensafdeling. XD ))

Cell knikte. Veel zei ze niet ze ging even recht op zitten zover dat kon. "jij niet?" zei ze, tussen een gaap door. Haar oogleden vielen bijna dicht, maar ze probeerde ze met alle macht open te houden alsof er anders iets levensbedreigends zou gebeuren. Maar elke keer vielen ze weer dicht. "Ik ben niet moe." Zei ze toen eigenwijs. "Echt niet." Een frons ontstond op haar gezicht, het leek alsof ze aan zichzelf irriteerde omdat ze haar ogen niet open kon houden. Ze lier langzaam een zucht uit haar mond ontsnappen, en probeerde onopgemerkt te gaan liggen. Ze wilde niet 'betrapt' worden.

(( ik weetiets schattigs als Denzell ligt te pitten en zij is al wakker . XD))

((d'awww owo))

Denzell glimlachte wat. "Natuurlijk ben ik dat. Het is laat." Hij keek toe hoe de jongen zijn ogen verwoed probeerde open te houden en knipperde zelf ook een paar keek met zijn ogen. Vervolgens zakte hij neer en legde zijn hoofd op zijn kussen. Dit was tenslotte zijn bed. Cell zou zo wel naar die van zijn eigen vertrekken.
Hij hoorde de jongen zichzelf proberen te overtuigen van ongelijk. Nee hoor, hij was niet moe, zei hij. Hij was het écht niet. Denzell moest lachen. Die Cell was écht maf. I Like, bedacht hij zich.
"Wel, ik wel hoor. Dus ik val zo in slaap denk ik," biechtte Den eerlijk toe. Misschien dat Cell dan wat meer zichzelf kon vergeven dat slaap zich meester van hem maakte. Het was alsof Den een klein broertje naar bed deed, en opnieuw krulde de schuine glimlach zijn lippen om.

Cell zuchtte kort, alsof ze Denzell wilde vertellen dat hij stil moest zijn. Haa ogen gesloten bleef ze dar doodleuk liggen, ze had dit deel van het bed in ieder geval geclaimed. Denzell moest maar delen. Cell was niet zo groot. Ze kwam hooguit tot Denzell zijn kin, Als ze beide zouden staan. Hardop zuchtte ze, er was iets van een zacht gekreun achter te horen wat verraadde dat ze echt op was. Zonder na te denken draaide ze zich op haar zei en viel vredig in slaap.

((lol too bad Denzell. Eh. Slechte inspiratie. Doe jij aan skips? Je kan misschien posten dat ook hij in slaap valt, en dan doe ikde ochtend xd ))

((tuurlijk))

Denzell zweeg. Heel even doezelde hij bijna in slaap, tot hij iets besefte. Eh? Bleef die Cell nu in zijn bed liggen?
Den wilde omhoog komen. Krijg wat. Dat joch lag echt nog in zijn bed. Sterker nog. Hij sliep al. Denzell knipperde met zijn ogen en liet zijn hoofd rustte op zijn kussen. Hij zou geen oog kunnen dichtdoen vanavond. Je deelt een bed toch niet met een jongen?
Zes tellen later snurkte hij luid.

((ja, inspiloos heerst hier ook. ik heb slaap D: xD))

(( ik ook. Care. Wij zij Die hard. XD ))

"Denzell? denzell? Ben je dood? Zeg eens wat." Hoordr je Cell haar bezorgde stem. Ze zat op haar knieen naast Denzell die als een dode bouwvakker in bed lag. Onderzoekend hing ze met haar hoofd boven hem, haar haren zouden wel kriebelen aan zijn gezicht. Toen Denzell een snurkgeluid maakte, slaakte ze een korte gil uit en schoot overeind. Toen Denzell nog steeds bleef liggen, begon ze het verdachtte vinden. Ze prikte herhaaldelijk in zijn wang totdat hij geirriteerd raakte, en wakke werd. Of opstond uit zijn dood. "Den. Den. Den. Den. Den." Herhaalde ze bij elke prik.

((inderdaad D: *vecht slaap uit haar ogen*))

Denzell gromde. Bij elke 'Den' die hij hoorde siste hij kort, tot hij na de negende keer zijn ogen langzaam opende. "Cell..." het klonkt bijna gevaarlijk, "wat doe je?"
Hij knipperde met zijn ogen. "Ja, ik ben dood. Zie je dat niet?" vroeg Den hem, "je kan me beter laten liggen."
Hij besefte toen pas dat het ochtend was. Natuurlijk. Anders was Cell niet wakker. Die jongen was eerder in slaap gesukkeld dan Den. O hemel da's waar ook, schoot de shock door Denzell heen, hij heeft het bed gedeeld met een jongen! Het klonk heftiger dan het in de werkelijkheid was, want ze hadden allebei geslapen, en Cell had niet meer nodig gehad dat de onderkant van het bed, maar toch.
Den ging zo goed mogelijk overeind zitten en ging met een hand over zijn gezicht, die nog kriebelde van Cell's lange haren die erin gehangen hadden. Die jongen had wel lef. Hem wakker te maken.

"Oh. Oke. Kan ik iets voor je doen dan?" Zei Cell, een nietsvermoedend gezicht te zien. Hu. Gezichten kwamen erg dichtbij toen Denzell omhoog schoot. "Dus je bent een geest." Zei Cell, met net zo'n strak gezicht als net. Een geest. Vanaf nu was Denzell een geest. "Hmm. Maar je bent niet doorzichtig." mompelde ze nu, ze prikte weer in zijn neus, Cell rook zelfs vrouwelijk voor een jongen. (En de grootste shock moest nog komen.) Ze bleek de geirriteerde uitdrukking op Denzells gezicht proberen te ontcijferen. Toen ze er achter was gekomen dat dit geen blik van vriendelijkheid was, schoof ze langzaam opzij. Leuk, een kamergenoot met een ochtendhumeur.

"Ja, ik ben een geest," concludeerde Denzell, "dat ben ik." Sarcasme droop van zijn stem, en hoewel hij niet zeker was of die gekke Cell dat wel kon plaatsen, boeide het hem ook niet. Hij de vinger van Cell weer op zijn huid, en heel even kwam de rustige kalmte terug die hij gisteren ook ervaren had. Zijn ochtendhumeur verdween een stukje.
Hij zuchtte en klapte met zijn handen tegen zijn wangen om hemzelf weer wakker te maken. "Goedgoed," mompelde hij, "goeiemorgen Cell." Hij negeerde de andere woorden van de jongen verder. Lag het aan hem, of had Den de neiging de jongen als een meisje te behandelen? Hij was zeker nog niet helemaal wakker.

((wah, keimaf om te beschrijven hoe zij al wakker worden en wij nog moeten slapen xD))

(( idd xD ))

Cell knipperde even met haar ogen. Goedemorgen? Maar hij was toch dood?! Toen drong het pas tot haar door. "Je bent geen geest. Jij.. Jij bent.. Denzell." Zei ze. Denzell.. Wat was een Denzell eigenlijk..? (( xDD ))
"Goedenmorgen!" Riep Cell uiteindelijk met een kinderlijke, vage glimlach. Maar haar ogen net zo grijs. Ze krooo op haar knieen de trap af, en opende het raampje dat zorgde voor een frisse bries. Ze snoof de geur van de wind diep in. Alsof ze er van stond te genieten. "Goede morgen.." Lwek ze de wind haast te begroetten. Ze liep naar haar eigen bed, ze was niet te zien. Gelukkif, want ze stond zich om te kleden. Denzell zou zich vast een wezeloos schrikken als hij opeens zag dat Cell.. Wel degelijk in de puberteit zat. Sterker nog: ze zat er midden in, en zou er nooit meer uit komen. Ze trok een simpele witte mouwloze top aan, en rolde de broekspijpen van haar gevangeniskleding op tot net onder haar knieen. Voila, daar stond ze dan. Cell, zoals ze was. Rustig liep ze weer naar het raampje, en ging op haar tenen staan om te kunnen zien wat er buiten was.

Denzell geeuwde en rolde om. "Buuuuuuuuh..." klonk hij. Met moeite kroop hij naar het trapje en klom hij ook naar beneden. Cell was al omgekleed en stond bij het raampje, met haar gezicht in de wind als een jonge hond die uit het raam van een rijdende auto hing. Den glimlachte hierom.
Hij hoorde iets zoemen langs zijn rechteroor. Instinctief sloeg hij de mug die hem irriteerde dood tegen zijn nek. "Ah," zei hij. Hij trok zijn shirt uit, en terwijl hij dit deed, ging hij naast Cell tegen de muur hangen.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg hij, meer verward dan geïnteresseerd. Cell stond als een pup naar buiten te kijken. Het viel Den nog meer dat hij zijn tong nog niet naar buiten liet hangen. Met deze gedachten trok Denzell een zwart T-shirt aan die hij gekregen had.

((OMG de slaap--- en OMG mijn moeder D: ze heeft door dat ik nog op ben. Ik moet kappen o_o ik ga naar bed, anders heb ik morgenavond geen laptop >_> sorry =3=
Weltrusten?))

(( haha, isgoed xD spreek je morgen xx :3 en.. Cell zegt iets awkwards in deze post. XD))

Cell keek even opzij naar Denzell. Ze bekeek hem aandachtig, hoe hij zijn shirt verwisselde. Ze wees op zijn borst. "Je bent plat." Zei ze, ietwat geschokt om wat ze zojuist had gezien. Ze keek naar beneden, naar haar eigen borst en bedacht zich. Zij had bobbels. Opnieuw keek ze Denzell aan, en besloot er maar niet verder op in te gaa. Vanwege het gezicht dat Denzell trok. "Wat is er..?" Vroeg ze, ze staarde opnieuw uit het raam. Ze wilde wel dolgraag naar buiten, maar hier binnen was het warm. En had ze een vriend. Een vriend waarvan ze nieteens wist wat het was. Ja, ze wist het wel. Maar in haar ogen was elk dier, elk mens, iets anders. Hqar eigen beredenering, zoals zij het leven zag. En Denzell zag duidelijk iets wat hem schokte.

Denzell trok een raar gezicht bij Cell's woorden. "Ja, natuurlijk. Wat dacht je dan? Moet ik daar iets hebben dan?" toen viel zijn mond open, "heilige koeienstront. Jij hebt daar wel iets."
Zijn ogen bleven rusten op Cell's borstkas. Hij had daar meer volume dan dat een doorsnee jongen zou moeten hebben. Sterker nog, Denzell kende enkele meisjes van zijn eigen leeftijd die jaloers zouden kunnen worden op wat Cell daar had zitten, met hun doperwten.
Dat, daar, wat Cell daar had, waren duidelijk géén doperwten.
"Zeg, ben jij wel een dude?" vroeg Den zich hardop af.