Locked up.

Rustig zat Lloyd op de stoel, midden in de kamer.
"laat me gaan..." Zei hij zacht, niet denkend dat ze naar hem zouden luisteren.
Ineens voelde hij achter zich een persoon, waarna hij handboeien strak om zijn polsen voelde. Nadat ze hem hadden geboeid, zette ze een ijzeren ton voor hem waar het vuur uit kwam. Ze pakten zijn aanstekers en gooiden ze allemaal in de ton, wat zorgde voor een kleine explosie.
Nadat ze zijn aanstekers hadden verbrand, pakten ze zijn cigaretten en gooiden ze een voor een in het vuur, waar ze vergezeld met wat rook in as veranderden.
"klootzak..." Mompelde hij met zijn tanden op elkaar geklemd, terwijl twee paar handen hem bij zijn schouders optilden. "laat me gaan!" Zei hij iets luider terwijl hij uit de kamer werd gehaald en in de icoleercel werd gezet, waarna de bewakers lachend wegliepen.

Halverwege was het spoor van papier opgehouden, maar aangezien Levy het tot het laatste snippertje trouw gevolgd had en de richting goed in de gaten had gehouden, kreeg ze al gauw door waar het heen ging. Strafhokken. Niet dat Levy hier vaak geweest was, maar dat deel van het gebouw was berucht.
Levy zuchtte ietwat vermoeid. Die Lloyd was vast gepakt voor het roken. Kon niet anders. Waarom was zij dan eigenlijk hier? Ze wist dat Lloyd ooit wel weer losgelaten werd uit het hok, dus waar maakte ze zich zorgen over? Ach, nu ze hier toch al was...
Levy keek ietwat baldadig de gang van de isoleercellen in. Het maakte toch niet uit. Wat konden ze haar nog aandoen? Levy voelde een last van haar schouders vallen, wetende dat ze aan niets of niemand meer vast zat. Ze had geen toekomst. Geen mensen die om haar gaven. Ze was van niemand afhankelijk. Dus als Levy het verknalde, maakte het niet uit. Dan zat ze maar een weekje meer vast, of zo.
Dit wetende, liep ze de gang in. Er waren geen bewakers. Dat is was één voordeel. Levy hoefde niet sneaky te doen. "Psst, Lloyd?" sprak ze op. Het klonk niet zacht, al had het wel moeten zijn.

Lloyd zat geirriteerd in het hok, toen hij ineens zijn naam hoorde. "levy? Ben jij dat" vroeg hij fluisterend. Hij probeerde op te staan maar werd tegengehouden door de pijn die hij van de afranseling gekregen had. Hij kon hier zo erg van balen. "zeg... Zou je wat te eten voor me kunnen regelen?"
Hij verwachtte niet dat ze t zou doen, zoiets kon je een flinke straf opleveren, maar hij moest de gok toch wagen

"Eten?" Levy trok een maf gezicht, ondanks dat ze Lloyd dit toch niet kon zien, "ik ben hier net."
Ze ging met haar rug tegen de deur staan waar ze Lloyd's stem vanachter vandaan kon horen komen. Terwijl ze omlaag naar haar voeten keek, dacht ze even na.
"Goed, ik kan het wel gaan doen, maar je zult dan toch even wachten. Ik weet niet hoe snel het me lukt," zei Levy ietwat tegen haar zin in. Ze had niet veel trek in de hele wandeling terug. De straf die ze kon krijgen als ze gepakt was, boeide haar weinig tot niet. "Wat moet je hebben? Het kan wel een halfuurtje duren voordat ik terug ben, hoor."

Lloyd lachtte zachjes. Ze was ook zo naïve.
"ik bedoelde het niet serieus." Zei hij, nog half lachend. "ze hebben al mijn eetlust wel weggehaald."
Na dit gezegt te hebben begon hij te ijsberen in de cel. Hij moest hier op de een of andere manier zo nuchter blijven dat hij geen hallucinaties zou gaan zien.
"je kan wel iets voor me doen..." Zei hij nadenkend. "zou je elke dag langs kunnen komen om de datum en de dag te kunnen zeggen?" Dit was volgens hem de beste manier om niet gek te worden. er speelde een lichte glimlach rond zijn mond.
"en zou je me iets te lezen kunnen brengen?

"Ben je gek?" kaatste Levy terug op de laatste woorden van Lloyd terug. Ze was nog ietsjes op haar tenen getrapt omdat hij haar voor de gek had gehouden. "Je hebt alleen maar wat gerookt. Ze houden je niet weken vast. Als je pech hebt is het hoogstens een anderhalf uur."
De jongen dacht veel te zwaar. Het was en bleef een jeugdgevangenis, geen randebielenkerker. Ze zaten niet in de middeleeuwen. Ook hier moest men aan mensenrechten houden, en roken waar het niet toegestaan was zorgde niet voor dagenlang straf. Logisch toch?
¨Waar wil je trouwens überhaupt dat ik iets te lezen voor je haal?" vroeg Levy haarzelf hardop af. Ze leunde nog steeds tegen de deur. "Het is niet dat de Donald Duck hier wekelijks op de deurmat valt. Het enige leesvoer die hier zo te halen is, zijn onze leerboeken. Voor andere boeken moeten we toestemming vragen. Dan krijgen we ze een week erna," Levy keek ondertussen een keer naar haar voeten, "tegen die tijd ben jij al lang en breed uit dit strafhok."

"kort is het inderdaad... Als het je eerste keer is. maar niet als t je 5de keer in 4 weken is..." In zijn stem was een vleugje irritatie en verdriet te horen.
"het was niet..." Begon hij, maar hij zweeg toen hij zich herinnerde dat levy aan de andere kant van de deur zat.
"nou ja... Laat dan maar. het was alleen maar een voorstel... Ik zie je dan nog wel eens..."
Hij had niet moeten verwachten dat ze het blindelings zou doen, dat was gewoon dom. Hij kon de tijd hier beter gebruiken om iets nuttigs te doen vond hij, dus knoopte hij zijn overal los, bond de bovenkant om zijn middel en begon hij push ups te doen.

"Je vijfde keer in vier weken?" herhaalde Levy met opgetrokken wenkbrauwen, "Lloyd, dat is gewoon dom, dat je jezelf zo vaak laat snappen door iemand. Je moet wat beter opletten."
Levy merkte dat ze een iets grotere mond kreeg tegen de jongen. Waarschijnlijk werd ze wat brutaler omdat ze wist dat hij haar toch niets kon doen als hij achter die gesloten deur zat. Terwijl ze haar rug tegen de deur drukte, zakte ze omlaag, al glijdend. "Goed. Als het waar is wat je zegt, dan denk ik dat ze je een volle dag vasthouden? O, en ze gaan beter op je letten. Pas goed op."
Ze dacht even na, legde haar hoofd vervolgens in haar nek en zei luid tegen het raampje boven haar. "Als je inderdaad hier de rest van de dag zit, dan breng ik misschien wel de krant voor je mee uit de recreatieruimte na het middageten. Deal?"

"dat zou ik erg op prijs stelle." Zei hij iets moeizaam, waarna hij weer verder ging met het tellen.
"27, 28, 29, 30" het laatste getal bracht hij iets moeizamer uit, waarna hij tegen de muur ging zitten.
"weet je Levy... Ik ben zo vaak gepakt... Doordat de 1e 4 keer me niet konden boeien. Daarom deed ik het gewoon in het openbaar."
Hij voelde even aan zijn schouder en zij, die dokr.de inspanning weer zeer waren gaan doen. Hij was.blij dat Levy hem zo niet zag, anders had hij een hoop uit moeten leggen.