Wachtruimte

Levy had haar knieën opgetrokken en zat als een bal in de stoel. De afspraak voor haar liep wat uit. Van de tientallen therapeuten die Emobanca had, had zij de trubbelkont gekregen die niet kon opschieten. Bah.
Levy had haar een van haar armen om haar knieën geslagen. Ze staarde wat naar haar vingers van de hand die ze vrij had. Met het puntje van haar tong bevochtigde ze haar droge lippen. Ze zuchtte.
Waarom was ze hier? Ze wilde hier niet zijn. Ze wilde weg van dit eiland, thuis zijn, een leven leidden waar alles nog klopte. Natuurlijk wist Levy dat haar leven nóóit meer zo zou zijn als voorheen. Ze was haar zus kwijt. De mensen die ze ooit liefhad haatte haar. Levy kon beter van deze aardbodem verdwijnen. Niemand wilde haar hier nog.
Moeizaam haalde Levy een keer diep adem. Ze haatte haarzelf.

Zuchtend kwam Lloyd(waarikooknogeenbannervoormoethebbe) de kamer binnen. hij nam verveeld een heis van zijn cigaret waarna hij naar het meisje keek dat voor hem de kamer inzat. zonder de cigaret uit zijn mond te halen inhaleerde hij, en blies hij de rook door zijn neusgaten uit. het irriteerde hem dat hij niet de hele tijd kon roken op deze rots, met al die regels. maarja, hij zat hier nu eenmaal, dus moest hij er maar het beste van maken. hij nam de laatste heis van zijn cigaret en duwde hem met zijn tong uit zijn mond, waar hij op de grond viel. nadat hij de rook had geinhaleerd, liet hij een kleine druppel speeksel op de cigaret vallen, waardoor deze doofde en schopte hem aan de kant, waarna hij naast het meisje met het ooglapje ging zitten en de rook in haar gezicht blies.

Levy's enig werkende oog versmalde gevaarlijk. "Zeg, doe me een lol en ga is ergens anders ruzie zoeken. Ik heb er vandaag geen trek in."
Het klonk opstandiger en moediger dan Levy daadwerkelijk was. Ze hoorde hier niet. Levy was niet hard genoeg om in deze gevangenis te zitten. Ze had niets misdaan! Toch? Sjeesus, ze begon nu aan haarzelf te twijfelen.
"Wie ben jij, wat doe je hier en waarom rook je?" vroeg ze abrupt. Hoe nerveuzer Levy vaak werd, hoe meer ze begon te praten, "je weet dat je niet mag roken. Wacht je ook op je afspraak?" Ze keek minachtend naar de sigaret die de jongen gewoon op de grond had laten vallen. Ze waren binnen. Twee stappen verderop staat een prullenbak.
"Je stinkt," zei ze oprecht. Levy zweeg abrupt. Ze moest haar mond houden.

Lloyd keek gewoon kalm naar het meisje, zich niet veel aantrekkend van haar tirade. na een paar seconden liet hij een korte zucht horen.
"Ik rook, omdat ik het nodig heb. ik wil mn verstand niet verliezen snap je?"
toen ze zei dat hij stonk, grinnikte hij kort, waarna hij opstond en een bus deo uit zijn jaszak pakte, waarna hij kort de rookgeur uit de kamer verdreef en daarna 3 kauwgompjes in zijn mond duwde.
nadat hij de kauwgompjes vanaf zijn plek in de vuilnisbak had getuft ging hij weer naast haar zitten en keek haar glimlachend aan.
"beter zo?" vroeg hij. "je moet trouwens oppassen met wat je zegt, de meesten hier zijn niet zo rustig als ik ben."

Levy leunde met haar voorhoofd op haar knieën. "Ik weet het," klonk ze bedrukt. "Zodra ik me ietwat bedreigd voel schiet ik in verdedigingsstand... en vaak trekt me dat dieper naar beneden dan dat dit me echt helpt."
Ze zweeg weer even. "Ik wacht op een afspraak, trouwens, maar degene voor mij is weer eens uitgelopen. Dat gebeurt wel vaker. Mijn naam is Levy, overigens."
Ze wierp een blik naar de jongen, die inderdaad erg kalm overkwam. Ergens was Levy daar dankbaar voor: ze was erg nerveus geweest, wat als hij een jongen was geweest die haar, wel, daarvoor teruggepakt had? Voor haar woorden? In plaats daarvan had hij haar onaardige opmerkingen over zich heen laten komen. Levy werd lichtelijk nieuwsgierig naar hem, al wilde ze dat natuurlijk niet laten merken.

Lloyd keek voor zich uit.
"ze zijn hier gewoon te streng. zelfs voor een gevangenis" hij had het oranje overal wat ze aan moesten hebben al half uit, wat betekend dat hij het bovenlichaam uit had getrokken en om zijn middel had gebonden.
"ik ben Lloyd" antwoorde hij toen ze zichzelf voorstelde. "aangenaam." hij zuchtte.
"je weet toch wel, dat ik dit niet over mn kant kan laten gaan he?" vroeg hij, totaal onserieus. hij voelde in zijn zak en haalde er een snoepje uit dat hij in haar hand duwde.
"die hoestpastilles zijn niet te vreten." mompelde hij plagerig. "dus moet jij hem voor straf opeten. oke?" hij was totaal onserieus, en totaal ongeinterreseert meestal, maar ergens wekte het meisje toch zijn aandacht.

Levy schrok op toen hij zei dat hij dit 'niet over zijn kant liet gaan', en voelde de nervositeit alweer de kop bij haar opsteken. Toen Lloyd echter een snoepje in haar hand duwde, was enkel wat er over bleef verbazing.
"Hoestpastille?" Ze staarde het ding in haar hand aan en liet uiteindelijk een schuine glimlach zien. "Wat doe je me aan?"
Ietwat plagend stak ze het puntje van haar tong naar hem uit en haalde de verpakking van de pastille af. Met een vastberaden gezicht stopte ze het in haar mond. Na nog geen twee miliseconden trok ze een zuur gezicht. "Hemel, je hebt gelijk," sprak Levy zacht.

Lloyd keek het meisje aan, een glimlach op zijn gezicht.
"weet ik toch" zei hij, toen ze zei dat hij gelijk had.
"dat heb ik meestal wel. het helpt als je nuchter bent namelijk." hij keek zuchtend om zich heen, waarna hij zijn aansteker pakte en hem aanknikte.
"vuur..." mompelde hij zacht, een lichte bange ondertoon in zijn stem. "zo mooi en zo verwoestend."

Met moeite bleef Levy met de hoestpastille in haar mond zitten. Ze keek naar de aansteker die hij aangeklikt had. "Wat... wil je daarmee zeggen?"
Levy hield niet bijster veel van vuur. O, de woorden die Lloyd zei klopte heus wel: het kon best mooi zijn. Maar Levy hield het 't liefst op een afstand. Ze vroeg zich ineens af waarom die jongen hier in de gevangenis zat, al ging ze het hem niet vragen. Ze had hier geen aanleiding toe.

[echt, ik haat m'n korte posten op het moment. *zucht* het spijt me Frank.]

Langzaam stond Lloyd op en stopte de aansteker weg. "ik wil er veel mee zeggen, onder andere dat je ermee op moet passen." hij liep in de richting van een zwarte deur, waarna hij de deurklink vastpakte. "ik zie je nog wel eens denk ik, als je er zo niet meer bent." hij liep de deur in, die achter hem in een zwaar slot viel, waarna er boven de deur een rood lampje aanging. aan weerskanten van de deur kwam een bewaker staan, beide met een stungun aan de riem. 5 minuten later vloog de deur open en kwam hij eruit gelopen, een lichtelijk geirriteerde blik in zijn ogen, die verdween zodra hij de bewakers opmerkte, die wegliepen samen met een onrustig ogende man met een hoornen bril.

"Oe. Wat heb je geflikt?" vroeg Levy toen ze de man weggeleid zag worden. Haar blik bleef de gang in staren terwijl ze de vraag aan Lloyd vroeg. Ze ging ervanuit dat hij iets gedaan moest hebben, anders was hij nooit zo snel weer buiten gekomen.
"Ik wenste dat mijn afspraken maar vijf minuten duurde," voegde Levy er vervolgens stilletjes aan toe, "dan kon ik gauw naar de kantine. Man o man, want heb ik gauw wat drinken nodig om de smaak van die hoestpastille weg te krijgen."
Ze wierp vervolgens haar blik weer vragend naar Lloyd. "Nou?"

Lloyd keek lachend naar het meisje.
"je moet ze gewoon altijd gelijk geven." zei hij waarna hij in richting van de man keek. "en hij is gewoon zwak, een van de velen die me niet aankan."
hij lachte zachjes terwijl hij in gedachten terugdacht aan de korte 5 minuten waarin hij hem in alles gelijk gaf en hem daarbij pastoor noemde, iets waar de man duidelijk niet tegen kon. je kon altijd iemand lichamelijk aftuigen, maar om het ook psychisch met iemand te doen zorgde toch echt voor een kick.

Levy glimlachtte. "Ik weet niet precies wat er gebeurt is, maar het klinkt goed," zei ze uiteindelijk. "Altijd gelijk geven, huh? Ga ik ook maar eens proberen."
Het maakte toch niet meer uit, bedacht ze haarzelf. Ja, ze kon ervoor in problemen raken. Als je niet vorderde bij je therapeut, was er kans op dat je gevangenschap verlengd werd. Maar maakte het wat uit, voor Levy? Nee, niet meer, aangezien ze toch niemand meer had om voor terug te keren.
Ze glimlachtte vrolijk naar Lloyd ondanks deze vervelende gedachten. "Nu moet ik alleen maar wachten tot dat lampje daar uitgaat," zei ze duidelijk, "en dan ga ik dat trucje ook eens uitvoeren."

Lloyd stak langzaam een cigaret op, terwijl hij een stoel pakte en zich voor haar nestelde.
"dan blijf ik wel even met je wachten" zei hij, waarna hij haar zijn pakje voorhield, haar een cigaret aanbiedend.
hij floot langzaam mee met een deuntje dat door de wachtkamer galmde terwijl het lampje al uitgevloept was.
hij was totaal in zijn eigen wereld, niet oplettend op het licht dat al uit was, of de tijd dat hij al bijna weg moest.

Levy wees de sigaret van Lloyd af. "Aardig, maar nee, ik rook niet."
Ze wachtte, net als hem. Levy wist geen gespreksonderwerp aan te snijden tot de tijd daar was. En ineens, na lange minuten, ging het lampje uit, het lampje waar Levy al die tijd al op wachten. Het was dat Lloyd erbij was, anders waren het eenzame minuten geweest.
"Volgens mij moet ik naar binnen," sprak Levy, terwijl ze haar benen voor haar uitstrekte. Ze voelde de stijfheid eruit verdwijnen. Haar betaling omdat ze haar knieën zolang had opgetrokken op de stoel.
Ze stond op. "Misschien zie ik je later wel," zei Levy nog gauw tegen Lloyd, "ik hoop het." De deur achter haar sloot met een zachte klik.

Langzaam keek Lloyd het meisje na, zijn aandacht getrokken door de benen van het meisje. nadat ze door de deur was verdwenen pakte hij een stuk papier en schreef erop dat hij terug ging naar de kantine.
toen hij opstond doofde hij zijn cigaret en gooide hem in de vuilnis. hij draaide zich om naar de deur en gooide hem open, niet merkend dat hij op een kier stond en dat een van de bewakers toekeek hoe hij zat te roken.
"shit..." zei hij zacht, terwijl de bewaker hem ruw bij zijn nekvel greep en hem meesleurde, terwijl hij van de rest van het papier gebruikte om een spoor achter te laten.

Levy bleef langer weg dan dat ze gehoopt had. Eigenlijk gebeurde dat natuurlijk altijd wel, bij deze therapeut, maar toch. Het trucje die ze van Lloyd had doorgekregen werkte niet goed bij haar: ze weigerde altijd gelijk te geven, want die man had het gewoon te vaak fout. Ze haalde opstandig diep adem.
Toen ging haar blik naar een briefje. Ze las er gauw over, en in hanenpootschrift stond erop dat Lloyd naar de kantine was gegaan. Het spoor van papier die achtergelaten was, ging echter compleet de andere kant op. Levy hield haar hoofd schuin. Was dat ook van Lloyd?
Brandende nieuwsgierigheid maakte van haar meester. Op een zo voorzichtig mogelijk tempo liep ze erachteraan.

[aangezien je waarschijnlijk nu in een strafhok wordt gesmeten, daar topic openen?]